Ατενίζει σκεφτικά τη θάλασσα της Περίσσας και του Περίβολου και κλείνεται στον εαυτό του. Ο αγέρωχος γέρικος Γουλάς (το κάστρο), το Καστέλι με την Παλιά Παναγιά, οι ανεμόμυλοι στον λόφο του Γαβρίλου, ο Άγιος Νικόλαος ο Μαρμαρίτης με τα αρχαία μάρμαρα, η αρχαία Έχεντρα θυμούνται τις μέρες της δόξας, τότε που εδώ χτυπούσε η οικονομική καρδιά της Σαντορίνης. Τα σπίτια αγκαλιάζονται, οι γωνιές στρογγυλεύουν, οι αυλές λυγίζουν. Κάθε σπιθαμή είναι απολύτως απαραίτητη και κάθε σπιθαμή κλείνει ατόφια την ομορφιά. Εδώ καταργούνται τα όρια αρχιτεκτονικής και γλυπτικής. Εμείς θα σας πούμε να ξανάρθετε τον χειμώνα. Να πέφτει το σούρουπο με το μουρμουρητό του ψιλόβροχου στις αυλές και οι χειρονομίες των μικρών δέντρων να καλούν τις σκιές του παρελθόντος.